Unspoken - Prolog

Z punktu widzenia Blair:
Westchnęłam ciężko opierając głowę na dłoniach. Zmęczenia sprawia, że moje ręce drżą, jednakże nie mogłam zasnąć. Przymknęłam mocno oczy, policzyłam do pięciu i otworzyłam je ponownie, skupiając się na projektach ubrań, które leżały przede mną.
- Jak to jest możliwe być tak zmęczoną? - Jęknęłam do siebie, jednocześnie pozwalając, by mój lewy palec przejechał po jednej z sukienek, którą zaprojektowałam.
Po roku studiów w Kalifornii, i roku czekania, by Justin Bieber do mnie zadzwonił, postanowiłam stworzyć własną linię ubrań w Stratford. Dzięki pomocy finansowej mojej mamy, która sama mnie wychowywała, od kiedy miałam 16 lat, udało mi się kupić mały sklep na rogu głównej ulicy w rodzinnym mieście. Teraz, ponad rok po otwarciu sklepu, w końcu zarabiałam wystarczająco dużo pieniędzy, by rozwinąć biznes i otworzyć sklep w Toronto oraz w Kalifornii.
Jeśli ktoś powiedziałby mi dwa i pół roku temu, w czasach, kiedy kończyłam szkołę średnią, że otwarcie linii ubrań będzie takie trudne, prawdopodobnie śmiałabym się. Naprawdę kocham moją pracę, pomimo braku snu sprawia ona, że zapominam o wszystkim innym. Przez ostatnie półtora roku każdy dzień kończył się z uśmiechem na ustach. Przeważnie jestem szczęśliwa.
- Blair! -  Usłyszałam przebiegający przez dom głos Kate wraz z odgłosem zamykanych drzwi. Gdy ponownie przeprowadziłam się do Stratford postanowiłyśmy razem zamieszkać. Kupiłyśmy mały dom, znajdujący się w pobliżu miejsca zamieszkania mojej matki, która postanowiła wpadać sobie bez zapowiedzi, kiedy tylko była w mieście.
- Jestem w kuchni! - Jęknęłam, ziewając.
Przez dom przebiegły odgłosy ciężkich kroków Kate. Gdy ta zbliżała się do kuchni stawały się one coraz cięższe. Odwróciłam się na krześle i spojrzałam na nią sennym wzrokiem.
- Ryan jest takim dupkiem! - Zawołała, rzucając torbę na kuchennym blacie.
- Co się stało? - Zapytałam cicho. Wstałam od stolika, podczas gdy Kate zaczęła opowiadać o jej kłótni z Ryanem. Nalałam sobie szklankę wody i przełknęłam, uwielbiając uczucie wpływającej wody w suche gardło.
- .. On jest taki bezsensu! - Skończyła, siadając na jednym z kuchennych krzeseł. Ziewnęłam, przytakując w zgodzie.
- Wszyscy tacy są, Kate. - Przypomniałam jej, siadając ponownie przy stoliku. Ryan i Kate spotykali się przez prawie pięć miesięcy, zaczęli się umawiać w styczniu, i aż do dwóch tygodni temu, wszystko było w porządku. Jęknęła głośno.
- Doprowadza mnie do szaleństwa. - Raz jeszcze przytaknęłam głową, ponownie ziewając. Kate zauważyła to i rzuciła mi groźne spojrzenie.
- Powinnaś spać. - Powiedziała. Przewróciłam moimi ciemno brązowymi oczami.
- Jak możesz oczekiwać ode mnie snu, kiedy muszę dokończyć moją nową kolekcję i wypracować dane dla dwóch nowych sklepów? - Zapytałam retorycznie. Kate wskazała palcem w moim kierunku.
- Słuchaj. Zajmę się tym, rachunkami, czymkolwiek. Jutro możesz dokończyć projekty, a teraz potrzebujesz odpoczynku, bo, szczerze mówiąc, są one coraz gorsze. - Skrzywiłam się na jej obrazę.
- Nie mogę ci pozwolić robić moją robotę. - Kłóciłam się, biorąc projekty pod rękę.
- Moją pracą jest bycie twoją asystentką. W związku z tym, to jest moja praca. - Pozwoliłam, by mały, zmęczony uśmiech pojawił się na moich ustach.
- Masz rację. - Zaśmiałam się. - Ale jeśli jesteś moją asystentką, dlaczego przez tak długo to ja zajmowałam się robotą papierkową?
- Bo jesteś taka uparta. - Zaśmiała się. - Teraz idź się przespać! - Rozkazała, nie pozwalajac na sprzeciw, wypychając mnie na schody. Dałam jej kolejny, wdzięczny uśmiech, obejmując ją szybko, zanim wspięłam się na górę.
- Oh, Blair. - Zawołała za mną, sprawiając, że się obróciłam. - Nie myśl, że zapomniałam, kto jutro będzie miał dwadzieścia lat. - Uśmiechnęła się, sprawiając, że jęknęłam.

. . .

Znasz ten moment, gdy rozglądasz się po pokoju pełnym ludzi śpiewających tobie "Sto lat", a ty nie wiesz co masz ze sobą zrobić? Ja osobiście nienawidzę tego uczucia, uczucia wstydu, bycia w centrum uwagi. Podczas gdy inni to uwielbiają, ja wręcz przeciwnie, czułam, że każdy mój krok zostanie oceniony. 

- Hip, Hip, Hurra! - Krzyknął ktoś z końca pokoju, sprawiając, że się zarumieniłam.

- Zdmuchnij świeczki! - Rozpoznałam ochrypły głos Chaza. Uśmiechnęłam się do niego, stojącego w pierwszym rzędzie i pochyliłam się, zdmuchując dwadzieścia świeczek, które ostrożnie na czubku ciasta umieściła moja mama. Wszyscy krzyczeli głośno, zanim nie włączyła się muzyka i rozpoczęła impreza.
- Więc, zgaduję, że Justin się nie pojawił, tak? - Krzyknęła Kate w moje ucho. Miała lekko przepraszający wyraz twarzy. Wzruszyłam ramionami.
- Zgaduję, że nie powinnam tego od niego oczekiwać. - Westchnęłam. - Właśnie skończył trasę i nie sądzę, że jest teraz w Kanadzie. - Przytaknęła.
- Wciąż myślę, że powinien zadzwonić czy coś. - Zaśmiałam się, przewracając oczami.
- Nie rozmawialiśmy od dwóch lat, Kate. Byłam głupia, że go zaprosiłam. - Byłam zła na siebie, za to, że miałam nadzieję, że chciałby przyjść i mnie zobaczyć, byłam zła na siebie za wiarę w to, że nadal się o mnie troszczy. - Muszę ruszyć na przód. - Powiedziałam, przez muzykę, która była zbyt głośno, by Kate mogła to usłyszeć.
Skinęła głową, powodując, że jej loki podskakiwały gorączkowo. Chwilę później, Ryan tanecznym krokiem ruszył w naszym kierunku i objął Kate ramionami, szepcząc jej coś na ucho. Uśmiechnęła się i przytaknęła głową, zanim wysłała w moim kierunku przepraszający uśmiech.
- Idź! - Zaśmiałam się, machając lekceważąco na ich dwóch. Powoli przeszłam przez tłum ludzi, niektórych pijanych, innych zbyt szczęśliwych, by być trzeźwymi, dziękując im grzecznie, za życzenie wszystkiego najlepszego. Jakoś nie byłam w nastroju do imprezowania. Może to z powodu braku snu, myślałam, kiedy wyszłam z klubu. Chłodne, nocne powietrze uderzyło mnie jak tona cegieł. Miałam na sobie tylko krótką sukienkę (mojego projektu) a temperatura w Stratford zawsze w nocy spadała dramatycznie.
 Aby nie zamarznąć postanowiłam spacerować wzdłuż chodnika, stopniowo oddalając się od klubu, w którym wielu z moich przyjaciół i rodziny świętowało moje 20 urodziny.
Wkrótce znalazłam się w małym skate parku, miejscu, do którego ja i przyjaciele chodziliśmy, gdy byliśmy młodsi. Przestaliśmy tutaj przychodzić wkrótce po tym jak Justin wyjechał z Stratford, nie było już tak samo bez niego. Czasami czuję się jakby to było wczoraj, jakbyśmy wszyscy siedzieli tutaj, śmiejąc się z ludzi, którzy spadali z deskorolek, i głupich rzeczy, które wymyślali Justin i Chaz. Inne czasy, czuję jakby to było inne życie, chociaż w pewnych aspektach, myślę, że było.
Usiadłam na brzegu jednego z torów do jazdy, pozwalając, by moje nogi zwisały swobodnie z betonowej powierzchni, kiedy rozejrzałam się po pustym skate parku. Zaczęłam wspominać dnie, które tutaj spędziliśmy. Doskonale pamiętam dzień, w którym Chaz złamał rękę. On i Justin próbowali próbowali ustać na deskę w łyżwach i spadli stąd, gdzie teraz siedzę. Trzeba powiedzieć, że nie zakończyło się to zbyt dobrze i Chaz wylądował w szpitalu.
Usmiechnęłam się do siebie, kiedy więcej wspomnień przebiegło przez moje myśli, jak sceny ze starego filmu. Położyłam się na chłodnym betonie i spojrzałam do góry, na czerwcowe, nocne niebo. Kilka gwiazd było porozrzucanych po całym niebie, a księżyc świecił w całej okazałości. Patrząc na odległe niebo czuję się taka mała, i moje wszystkie problemy wydają się tak banalne w porównaniu z resztą świata.
Dźwięk odgłosu czyichś stóp spowodował, że szybko usiadłam; moje oczy się rozszerzyły, gdy wylądowały na sylwetce chłopca. Było ciemno, więc nic oprócz jego kształu nie było widoczne. Czułam jak mój żołądek kipi niekomfortowo, i miałam nadzieję, że go znałam; szanse są wielkie, gdyż to miasto jest małe. Niósł z boku deskorolkę, a gdy zbliżył się jego ubrania stawały się bardziej widoczne. Miał na głowie czapkę, czarny sweter, i z tego co mogę powiedzieć, szare spodnie drewsowe. Wstałam, kiedy znalazł się pod latarnią, zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym byłam.
W chwili gdy lampa oświetlila jego postać, natychmiastowo go rozpoznałam. Jego oczy szybko rozejrzały się po skate parku, zanim trafiły na moją sylwetkę. Justin zamarł w chwili, gdy mnie zobaczył, zacisnął mocno szczękę.
- Hej. - Zawołałam, nieśmiało idąc w stronę chłopaka. Spojrzał na mnie jeszcze przez chwilę, zanim zjechał oczami po całym moim ciele, po czym ponownie wrócił do mojej zszokowanej twarzy. - Minęło wiele czasu. - Powiedziałam.
- Prawie dwa lata i pół roku. - W końcu przemówił. Przytaknęłam i zatrzymałam się, kiedy byłam metr od niego. Czułam, jakbym śniła i szczypałam siebie, ale jeśli był to tylko sen, nie chciałam się jeszcze budzić.
- Justin, tęskniłam za tobą. - Westchnęłam, zbliżając się do niego, by pozbyć się przestrzeni między nami. Justin szybko zareagował, strząchając moje dłonie z jego ciała.
- Ja.. - Urwał. - Mam kogoś. - Powiedział. Moja twarz pozostała bez wyrazu, kiedy spojrzał mi w oczy. - Jestem z kimś. - Stwierdził.
Patrzyłam w jego złote oczy i przygryzałam wargę, powstrzymując nieuniknione łzy, które zaczynały pojawiać się w moich brązowych oczach.
- Oh. - Było wszystkim co udało mi się powiedzieć. - Cóż, pójdę. Muszę wrócić na imprezę. - Poinformowałam go z uśmiechem, po kilku chwilach nieprzyjemnej ciszy. Byłam zraniona, oczywiście, ale też w pewien sposób byłam silniejsza. Justin był w Stratford, w dół drogi od miejsca, w którym odbywała się moje impreza, i nie zadał sobie trudu by się pojawić.
Justin patrzył na mnie bez słowa, zaciskając brwi.
- Do zobaczenia wkrótce, tak myślę. - Mruknęłam, żwawo przechodząc obok niego. Szłam wzdłuż słabo oświetlonych ulic, prosto do miejsca, gdzie słyszałam brzmienie basu. Nie odwróciłam się. Chciałam, ale nie zrobiłam tego. Moje serce biło, a oczy piekły, ponieważ tęskniłam za nim, i kiedy wrócił, wciąż mi go brakowało.